عملکرد آسانسور ها

حرکت آسانسور بوسیله موتوری است که معمولاً در بالای چاهک آسانسور نصب گردیده. بر روی فلکه این موتور سیم به اصطلاح بکسلی (رشته‌های به هم پیچیده فلزی) وجود دارد که از یک سمت به کابین آسانسور و از سمت دیگر به وزنه‌های آسانسور که درون فرمی به نام فرم وزنه قرار دارند متصل است.

وزن این وزنهها به اندازه وزن کابین به علاوه نصف وزن ظرفیت کابین است. وزن هر نفر در استاندارد آسانسور ۷۵ کیلوگرم است. دلیل قرار دادن وزنه در سیستم آسانسور کمک به بالا بردن آسانسور است در غیر اینصورت برای این کار باید موتورهای بسیار قوی با کیلووات بالا استفاده کرد. پس با این کار توان موتور مورد استفاده کاهش می‌یابد.

طبیعی است که این وزنه در پایین آمدن آسانسور مزاحمت ایجاد می‌کند. اما چون هر جسم بدون دخالت به پایین سقوط می‌کند پس استفاده از وزنه مانعی بزرگی در حرکت آسانسور ایجاد نمی‌کند.

مدتی است که در آسانسورها از اینورتر استفاده می‌شود. در گذشته موتورهای آسانسور دارای دو سیم پیچ بود که باعث می‌شد آسانسور با دو سرعت تند و کند حرکت کند. سرعت تند برای حرکت اولیه و سرعت کند برای ایستادن است تا تکان هنگام ایستادن کاهش یابد.

ایراد این روش تکان شدید آسانسور در هنگام تبدیل سرعت تند به کند و کند به ایستادن است. این تبدیل به وسیله یک مجموعه رله و یا یک برد که وظیفه فرماندهی را دارد داده می‌شود و بوسیله چند کنتاکتور ولتاژ سه فاز بطورجداگانه به سیم پیچهای موتور می‌رسد.

ایراد دیگر این سیستم انرژی بالای مصرفی این سیستم آسانسور بود که به همین دلیل در حاله حاضر در شهرهای بزرگ استفاده از آن در ایران ممنوع شده‌است. دلیل بالا بودن مصرف ولتاژی مستقیمی است که در هنگام حرکت آسانسور به موتور می‌رسد. چون برق بدون هیچ واسطه‌ای به موتور می‌رسد.

اما در آسانسورهای اینورتردار، اینورتر و یا درایو رابط بین برق شهر و موتور آسانسور است. درایو با تغییر فرکانس، نمودار حرکتی منظمی از شروع تا انتها و ایستادن آسانسور ایجاد می‌کند که جز در استفاده با بار کامل از آسانسور مصرف آن باندازه آسانسور دوسرعته نیست. در نتیجه در این حالت به جز کاهش مصرف انرژی که کاملا محسوس می‌باشد حرکت آسانسور بر اساس نمودار حرکتی بسیار روان است. در این سیستم از موتوری با یک سیم‌پیچ و یا تک‌سرعته استفاده می‌شود.